Hiç normal olamadık.
Babam, elinde kumandayla hiç uyuyakalmadı. Zaten babam uyumaz; sızar.
Hiç bayramım olmadı. Zerre sikimde değil aslında. Ama olmadı. Zaten bize kimse gelmez.
Küçük kızlar, bebeklerin nerden geldiğini babalarından değil sınıfın yakışıklı piçlerinden öğrendiler. Ben 12 yaşındayken babamla içki masasında bunu konuştum.
Ben, ilk kez sabahladığımda anne babaların boşanabileceği ihtimalini düşünmeyecek kadar küçüktüm.
Küçük kızlar 10da uykuya dalmışlardı.
Ben, hiç masal dinleyerek uyumadım. Genelde annemle babamın kavgalarını dinledim, yüksek sesli açık oturumlar dinledim, daha önce duyduğum türküleri dinledim; öyle uyudum.
Küçük kızlar gök gürlediğinde annelerinin yanına gittiler.
Ben, yatağımda kımıldayamayacak kadar korkuyordum. Korkuyordum çünkü kötü adamlar peşimdeydi. Küçük kızlar bunu hiç anlayamayacaklar.
Küçük kızlar pazar günleri aileleriyle pikniğe gittiler, alışverişe gittiler, aile dostlarına gittiler. Ben annemle evde dizi tekrarlarını izledim. Babam kahvedeydi. Kardeşim bilgisayarda.
Ama.
O aileler tam uykuya daldıklarında biz dışarı çıktık. Gitmek istediğimiz her yere gittik. Çünkü gece 3te deniz kenarında yenen kokoreç bir pazar kahvaltısından her zaman daha anlamlıydı.
Bu yüzden midemiz hep bozuk, uykusuzluktan göz altlarımız hep mor.
Sorun değil; evde fazla ayna yok.